It's all about the people...

Op Ko Phi Phi, het eiland waar Leonardo 10 jaar geleden op dezelfde witte zandkorrels zat als ik, sliep ik in 'The Rock'. In de dorm van dit backpackersinstituut leerde ik Brette kennen, met wie ik tot aan het einde van deze reis zal optrekken. Deze 27-jarige Canadese is al 5 jaar getrouwd en besloot 4,5 maand te gaan trekken in Zuidoost-Azië omdat haar man voor zijn job in de olievelden ook een hele tijd van huis was. Door de crisis was hij vroeger terug dan verwacht, waardoor Brette veel heimwee begon te krijgen. Haar man kon haar overtuigen om haar reis verder te zetten en Brette besloot impulsief om ook een ticketje India te boeken.

Na Ko Phi Phi zijn we drie dagen opgesplitst omdat zij Signapore wilde zien en ik nog een laatste eilandje op het programma had staan. Ko Lipe was een paradijsje van een paar vierkante kilometer, zonder verkeer en vervuiling. Ik sliep er in een mooie bungalow, maar toch was dit een van de dieptepunten van de reis. Sinds lange tijd terug alleen en omringd door families en koppels, voelde ik me maar zielig in mijn romantisch hutje.

Vandaar trok ik naar Kuala Lumpur, waar het een blij weerzien was met Brette in een gezellige jeugdherberg. Maleisië stond aanvankelijk niet op mijn verlanglijstje, maar onze vlucht naar India vertrok hier. We moesten een week op ons visum wachten, dus het land werd een bestemming i.p.v. een tussenstop. Een leuk extraatje, want de mensen zijn er ongelofelijk lief. Met een paar vrienden uit de herberg, onder wie de 68-jarige Mary-Anne, trokken we naar de Cameron Highlands en Taman Negara voor een jungletrek, een zoektocht naar een van de grootste bloemen ter wereld en een canopywalk. Brette en ik werden er bij de moslimfamilie van ons guesthouse uitgenodigd voor een heerlijk diner. Ze wilden ons er graag nog een weekje houden, omdat de pa en zoon naar Mekka gingen en een groot afscheidfeest gaven.

Maar een week was te lang... India wachtte. Vanaf onze landing in Kochi hielden we niet op met zweten. Een douche had geen enkel effect meer en ons dubbel bedje in de homestay, waar de ventilator op hoogste snelheid geen enkele verkoeling gaf, begon meer op een vijver te lijken.

Na een geweldige trip op de backwaters, waar we het dagelijkse leven van de mensen die naast het water wonen van heel dichtbij mochten meemaken, namen we de bus naar Munnar, een dorp in de bergen. Man, dat deed deugd! Een verkoelend briesje en een paar regenbuien waren meer dan welkom. We geraakten er bevriend met Gokul, de slimste 12-jarige die ik ooit ontmoet heb. We werden bij zijn gezin uitgenodigd voor het ontbijt en daarna moesten we moeite doen om hem in de bergen tussen de theeplantages te volgen.

Ondertussen zitten we in Madurai, waar we morgen een bekende tempel en het Gandhimuseum zullen bezoeken. We hebben net gedineerd en de Indiase familie met wie we de tafel deelden, wilde per se het eten betalen.

Na de mooiste stranden, de hoogste bergen, de langste grotten en watervallen en de speciaalste tempels, ben je het soms beu de toerist uit te hangen. Het is het contact met de mensen en hun gastvrijheid die mij het meest zullen bijblijven van de laatste weken.

Tot over 20 dagen!